Afscheid en wiebelvoet

Alweer bijna twee weken met verlof, maar nog niet de rust gehad om te schrijven.
Maar nu hebben we de kerstdrukte gehad en proberen we te genieten van een weekje vrij, wat altijd eerst even onthaasten inhoud zeker na de drukke kerst.

15 december was mijn laatste werkdag, wat ik nog steeds raar vind, nu voelt het nog een beetje als vakantie en door de drukte heb ik nog niet echt stil kunnen staan bij het fijt dat het geen vakantie is.
Op mijn laatste dag ben ik heel erg verwend door mijn lieve collega's en de kinderen en ouders. Allemaal roze kleertjes, doucheschuim/shampoo/bodylotions en knuffeltjes en hele lieve kaartjes.
Toen ik die dag naar de auto liep kwamen de tranen wel in mijn ogen, shit dit was de laatste keer dat ik hier heb gewerkt. Dit keer is afscheid nemen zo anders, omdat het niet alleen is dat je van de groep weggaat maar ook van de locatie.

De vrijdag erna heb ik nog even heerlijk met al mijn lieve collega's gegeten en weer waren daar hele lieve kaartjes en cadeautjes. Voor mijn trolbeads armband heb ik een bon gekregen die al een hele mooie bestemming heeft, de bedel van moeder met kindje zal er na de bevalling namelijk heel snel bijkomen.

Het bolle buikje begint wel met de dag te groeien, we zijn soms beide verbaasd over de snelheid waarmee hij groter wordt en toch blijft iedereen maar zeggen dat hij nog maar klein is. Ik zou niet weten hoe een enorme buik bij mij eruit zou zien, want dit is voor ons al echt enorm.

De kleine heeft niet veel ruimte in mijn buikje, draaien doet ze al een paar weken niet meer en de laatste paar weken is ze alleen maar verder ingedaald waardoor dat ook niet gaat lukken.
twee keer is ze van kantje gewisseld, ze lag steeds met haar voetjes links en 1 weekje lag ze met haar voetjes recht. Nu ligt ze alweer een tijdje links te wiebelen, ja echt wiebelen. Ze heeft de onrustige voetjes van papa, die ook als hij ontspannen is een hele avond zijn voeten kan wiebelen en dat ook zou doen als ik niet af en toe lief aan hem vraag of hij even stil kan zitten.
Zo kan kleine Cees ook heerlijk met haar voetjes liggen wiebelen en schoppen. Doordat ze steeds minder ruimte heeft wordt dat steeds duidelijker en zij trekt zich er niks van aan als ik lief vraag of ze even wil stoppen. Met een paar vingers duw ik het voetje af en toe terug want die steekt nog wel eens uit.
Ze trekt hem dan wel terug, maar nooit voor lang. Als ik rustig op mij zij op de bank ga liggen is madam ook helemaal in haar element. Als ik ook maar even lig begint ze te feesten, handjes fladderen en schouders/ellebogen porren onderin mijn buik. Een paar billen botsen tegen mijn ribben en lever en natuurlijk de minivoetjes...
.. die wiebelen en schoppen erop los. De hele zijkant van mijn buik golft onder haar bewegingen, wat een geweldig iets is om naar te kijken.

Het kamertje is niet verder af als de vorige keer, hopelijk kunnen we daar deze week wat aan veranderen. Er moeten nog twee lampen komen en wat spulletjes worden opgehangen. Mijn kleine neefjes en nichtje zorgen voor 5 schilderijtjes.
De kleintjes hebben allemaal een schildersdoek gehad met als opdracht iets moois te maken voor hun nieuwe nichtje. Het is heel spannend wat ze hebben gemaakt.

Het papier voor de babykaartjes is besteld dus hopelijk is dat snel binnen, zodat we kunnen kijken of het kaartje helemaal naar wens is. Als dat het geval is kunnen we de enveloppen bestellen en kan ik die rustig op mijn gemak gaan schrijven.

De controles bij de verloskundige zijn ook steeds goed, ik ben maar een saaie zwangere, hihi. Mijn bloeddruk is steeds goed, de kleine groeit goed en mams heeft verder ook geen klachten of gekke dingen. Hopelijk verloopt de bevalling net zo makkelijk als de zwangerschap.

Als voorbereiding op de bevalling zit ik op yoga, heerlijk eens in de twee weken anderhalf uur ontspannen. Helaas voor papa moest hij ook een keertje mee.
Het eerste kwartier was het wat onwennig en vreemd maar hij heeft wel lief meegedaan. Nu eens kijken of hij nog weet hoe hij mij kan helpen met mijn ademhaling als de weeën beginnen.

De babytas, maxicosi en mamatas staan al klaar, maar ik hoop ze niet nodig te hebben. Het kraampakket staat ernaast en aan het eind van week 36 zullen we het logeerbed naar beneden gaan halen en de bedklossen in de thuiszorgwinkel gaan lenen. Want vanaf dan mag de kleine thuis geboren worden, alleen met ons steile trappetje mag dat niet boven gebeuren.

Nou ja dan maar beneden met de haard hoog opgestookt en de badkamer binnen handbereik, ook prima toch.

Maar blijf nog maar even zitten kleine meid groei eerst nog maar een beetje...

Zo trots en blij en buikie!!!

happy de peppy

Zo even heerlijk genietend een tijdje in de babykamer gezeten, kleine Cees mag komen. Wat spullen en kleertjes betreft dan, van ons mag ze nog wel die 9 weken blijven zitten om goed te groeien.
Deze week is er door de twee (schoon)mama's hard gewerkt en het heeft zijn vruchten afgeworpen. De (schoon)papa's moesten er wel onder lijden. Want de naaimachines zijn uit de kast gehaald om voor kleine kees de mooiste dingen te maken. Daardoor werd de tijd voor hun wat minder en moesten ze wat langer wachten op een beetje aandacht ;-).
Maar nu hebben ze weer tijd voor hun, want de gordijntjes hangen en zijn prachtig roze en ook de babywas is allemaal gestreken en netjes weggelegd en de hemel hangt boven de wieg.
Foto's zal ik er gauw opzetten maar wilde toch graag ook op deze manier laten weten dat we super blij zijn met alle dingen die er voor ons en kleine kees gedaan worden. Wat is het kamertje mooi geworden en wat zijn we blij met alle (hele) oude en nieuwe spulletjes die we gekregen hebben. Samen maken ze het kamerje voor de kleine meid helemaal af.
Daarvoor nu al even een bedankje want dat verdienen jullie onze (schoon)mama's en natuurlijk ook de (schoon)papa's zeker.

Bedankt!!!!!!!!

bh tranen en discobuik

Oeioei alweer veel te lang stil geweest op de site, maar we zijn ook zo druk bezig geweest.

Het kamertjes is behangen en alleen de deur moet nog geverfd worden. De muren zijn heeeeeerlijk roze, dus we hopen maar dat de echoscopist het echt goed heeft gezien. De gordijnen waren bijna klaar maar toen bleek ineens dat er wat foutjes in de stof zaten en het weer terug moest naar de winkel. we wachten nog even op de uitslag daarvan en dan kunnen we hopenlijk weer gauw opnieuw beginnen met naaien. Nou ja we... mijn lieve schoonmoeder dan.
Mijn lieve mama is ook heel actief geweest. Die schijnt een pracht van een hemeltje te hebben gemaakt voor het bedje, ik heb hem nog niet echt gezien, maar ik denk toch precies te weten hoe hij eruit ziet.
De laatste spulletjes zijn besteld en binnengekomen, dus nu hoeven er alleen nog maar wat kleertjes en wat linnengoed gekocht te worden en misschien wat gezellige schilderijtjes voor aan de muur.
Twee schilderijtjes zijn er al, nou ja bijna dan, want die zal ik eerst nog even af moeten maken. Het ene is het geboorte kleed die ik nog moet afborduren en het andere is een ander leuk schilderijtje wat ik nog af moet borduren. Dus hopenlijk hangen die ook als de kleine er is....

Het bedje is vandaag in de laatste laag verf gezet en ook de poten van de commode zijn helemaal wit.

Ik ben super blij met het eindresultaat en kan niet wachten om het matras en beddengoed erin te leggen en de hemel erboven te zien hangen.

Mijn bh tranen heb ik vorige week gehad, toen ik echt over moest naar speciale gruwelijk lelijk zwangerschaps bh's, want ik bleef maar hijzen de hele dag en in de winkel bleek toch echt dat ook maatje F echt niet meer ging. Ik had maar besloten om het beste ervan te maken. Maar toen ik na een goedbedoelde "tja het is voor een goed doel" en een "deze is het geworden" (ik had geen keus het was wit of zwart) de winkel uitliep, kon ik het net redden tot aan de auto, voordat ik in snikken uitbarsten. Na de eerste tranen moest ik al snikkend ook wel erg lachen om mezelf, want waarom zo'n verdriet voor een bh. Maar ja ook ik vind het fijn om er mooi uit te zien en niet het idee te hebben dat ik een oma bh aan heb. Thuis even met mams gebeld en die kwam niet veel later met een adresje in vlaardingen waar ze grote maten verkopen. Ik heb nog niet de moet gevonden om erheen te gaan op de een of andere manier blijf ik een haat liefde verhouding houden met lingerie winkels.
Arjen maakt zich niet zo druk om mijn bh's, maar die vind het zo nu en dan wel leuk om een grapje te maken. bijvoorbeeld tijdens een drukke avond in het restaurant op mijn opmerking van ik heb het zo warm te reageren met " nou dan zet je je klepjes toch even open" (het is gelijk een voedings bh).
Ook ik moet dan wel weer lachen en ja ik moet bekennen het zit wel lekker en ik hoef niet de hele dag te hijzen en dat is ook wel fijn...

Mijn discobuik had ik afgelopen zaterdag. De eerste les zwangerschaps yoga, heerlijk even anderhalf uur ontspannen en oefeningen doen. Blijkbaar vond Cees dat ook fijn, want gaanderweg voelde ik haar steeds meer bewegen. de laatste 5 a 10 minuten wordt altijd afgesloten met een ontsapnningsoefening. Heerlijk lag ik daar op mijn matrasje mezelf van mijn voeten tot aan mijn kruin te ontspannen en even nergens aan denken...
.. tot ineens Cees dacht. ZOOOOOO wat een ruimte daar ga ik eens even gebruik van maken. De kleine turnster maakte koprollen radslagen, flikflaks, bruggetjes en zwaantjes. En daar lag ik dan met mij ogen dicht vol verbazing te voelen hoie mijn normaal zo rustige dame het er eens goed van nam. Het enige wat ik wilde was mijn handen op mijn buik leggen en voelen hoe ze tekeer ging, maar ik was ook bang dat ze dan zou stoppen. Naar mijn buik durfde ik niet te kijken, want dat zou er vast heel spookie uitzien, maar ik weet zeker dat de yoga juf het prima kon zien en een ding is zeker, ik was in ieder geval prima ontspannen....

Update

Zo na een lange tijd werd het toch echt weer tijd voor een update.
We hebben tussendoor wel stilgezeten, maar dat was in Egypte en dat was echt even heel erg nodig. Daarna zijn we weer vol aan de bak gegaan.
Vandaag was het een shop dagje en we kunnen weer wat dingen van ons lijstje afstrepen. Een daarvan is een maxi cosi, de kleine moet toch echt in de auto mee kunnen en op schoot mag niet. Deze mooie rode is het geworden. Miranda koos het soort en Arjen had de eind beslissing over de kleur, helemaal bijpassend bij de rode kinderwagen.
Na de foto even een doek erover, want de komende 15 weken moet hij nog wel een beetje stofvrij blijven. Freya heeft hem gelijk in beslag genomen.
Daarna hebben we eens even bij dekokay in de behang boeken zitten kijken. We wisten al een beetje wat we wilde, maar nu wilde we toch ook eens zien hoe het behang er in het echt uit zou zien, we hadden het namelijk op internet bekeken.
Toen bleek toch dat het uitgezochte behangetje voor de drie muren niet echt bleek te zijn wat ze ervan dachten. De bloemetjes waren iets te klein en het zou een erg druk geheel worden. Maar daar was ineens een heel lief streepjes behangetje en dat vonden we allebei toch een beter idee. Nu wordt er 1 muur fuctia roze en de andere roze met wit gesttreept. Nu gaan we misschien nog opzoek naar een rand, maar eerst dit maar eens op de muur plakken.
Bij ikea werden er nog wat hydrofiele luiers en een matrasje gekocht en toen waren we er wel weer even klaar mee.

Daarna was het tijd om nog eens de kwasten en rollers op te pakken en het verfblik te openen.
Het schuren hebben we vorige week allemaal gedaan dus nu was het tijd om te gaan schilderen.
Het eerste stukje wit op het ledikant was wel even slikken, want mijn kleine bedje die al jaren bruin was, kreeg nu ineens een nieuw jasje. Maar algauw werd het plezier groter en nu is hij helemaal rondom wit.
Het geheel is nu nog heel erg wit, maar ik weet zeker dat als het behang er zometeen opzit het super gezellig en lief gaat worden.
Arjen heeft zich gebogen over de commode en de kozijnen. Ook die hebben nu de eerste laag gehad en het begint er al lekker fris uit te zien.
Ik had laatst de laadjes al een opknap beurt gegeven. Die zitten nu weer netjes in de lak en op de bodem zit een beetje gezellig meubelplastic.

Verder even een korte update van alle cadeautjes uit de cadeau mand van Renate en Tamara. Dan weten zij ook een beetje wat ons nog te wachten staat de komende zondagen.
Zie de foto links

Natuurlijk ook even een update van kleien Cees.
Ze zorgt voor flink wat groei bij mij, ze is niet zo heel druk. Vooral 's morgens als ik wakker en voordat ik ga slapen zit ze wat te schoppen en te draaien.
Heerlijk genieten dus als ik in bed lig en de kleine meid voel bewegen. Arjen krijgt zo nu en dan een flinke schop, maar meestal houdt ze zich rustig als hij even wil voelen.

roze, hormonster

Wow het was me het weekje wel, de hormonen hebben bezit genomen van mijn lijf en dat is aan alles te merken. De emoties vliegen alle kanten op, wat voor niemand echt prettig is, vooral voor mij niet. Hihi normaal heb ik mezelf wel in de hand, maar dat is nu echt niet meer te doen.

Verder is de kleine sinds we weten dat het een meid is erg verwend, jurkjes, roze kleertjes of kleertjes met kleine bloemetjes en strikjes. vooral haar mama moest zich af en toe inhouden maar een paar dingetjes heeft ze wel gekocht. Zo moest er natuurlijk een mallot komen en een heerlijk vel roze broekje.

Ik heb ook nog een commode gevonden. Op marktplaats kwam ik eenzelfde commode tegen als waar ik het twee stukjes terug over had, want helaas was die aan ons neus voorbij gegaan.
Een verschil met die van het vorige stukje (zie foto) en deze is dat deze er niet meer zo mooi uitziet. Sterker nog hij moet echt helemaal geschuurd en geschilderd worden want hier zou ik de kleine niet op willen leggen.
Maar hij is zo gaaf en past helemaal mooi bij het bedje, dus ik wilde hem echt niet laten staan.
De foto komt nog, want hier komt natuurlijk een voor en na foto van.

Mijn buikje groeit op het moment met de dag en ik vermoed dat dat de komende anderhalve week alleen maar sneller zal gaan. We gaan vakantie vieren in Egypte en daar heel erg van genieten.
Even heerlijk uitrusten zwemmen en lekker eten. Morgen eerst maar eens een foto van mijn buik maken zodat we eens kunnen zien hoeveel ik in de vakantie ben gegroeid.

klein wondertje is ...

... helemaal gezond en een MEID

20 WEKEN!!!!

Jippie, we zijn 20 weken zwanger!!!! We zijn op de helft!!! In tijd dan, want voor de rest zijn we nog lang niet op de helft.
Wel een leuk weetje wat bij deze mijlpaal hoort en dat is dat ik vandaag zwangerschapsbroeken heb gekocht, mijn spijkerbroeken begonnen nu toch echt te knellen en er was vooral ee persoontje die dat niet tof vond, vrij duidelijk liet kleine Cees dat blijken, schopjes, stootjes, draaien het was net of hij/zij schreeuwde "geef me eens een beetje ruimte, ik ben aan het groeien hoor!!!!!"
Nou dat moeten we nu dan maar gaan doen, twee spijkerbroeken en een kortebroek (voor de vakantie) ben ik nu rijker, met een byzonder mooie sjaal (Arjen zijn benaming voor de stoffen band aan de bovenkant) Die sjaal wordt trouwens nog wel even omgevouwen want dat vindt ik nog niet zo fijn zo,n doek tot zo hoog op mijn buik. Van boven heb ik nog wel wat ruimte, maar ik geloof dat als kleine kees zo doorgaat met groeien dat het eerder als verwacht opgevuld is!!!
De laatste twee weken is mijn bescheiden buikje uitgegroeid tot een heel net buikje voor de weken waar ik in zit en eindelijk heb ik het idee dat je ook kan zien dat ik zwanger ben.

De afgelopen week zijn we druk geweest met voorbereidingen voor de kleine.
Er moet een heel mooi bedjes helemaal geschuurd worden, het voeteneind is klaar en nu gaan we beginnen aan het hoofdeind. het is een hele klus, maar wel het geeft wel heerlijk voldoening om bezig te zijn met het slaapplekje van de kleine.
Verder is de kamer van de kleine gestuuct, uiteindelijk is het toch een andere kamer geworden als dat we in gedachten hadden. Maar eigenlijk is deze veel beter, de kast zit er al in, dus hoeven we alleen nog maar een commode te kopen, Die heb ik al gevonden maar ik moet nog even geduld hebben want ik moet wel de hoogste bieder zijn.
 


Het is een heel mooie oude commode die al helemaal opgeknapt is, past helemaal goed bij het bedje!!!
We zullen dus maar afwachten of hij uiteindelijk voor ons bestemd is!!!



Dinsdag waren we weer bij de verloskundige en met zowel moeders als met kind was het allemaal goed, mijn bloeddruk was 112/72 dus heel netjes en ook het hartje van de kleine klopte heel mooi regelmatig,

Arjen kan sinds de 10de ook genieten van de kleine en dan van de schopjes en stootje. 's Avonds voelde ik dat Cees wakker was en vroeg ik of Arjen een beetje geduld zou hebben, nou dat ging wel even. Dus daar lagen we dan gezellig tegen elkaar aan met Arjen zijn hand op mijn buik en geduld moest hij hebben, maar dat werd uiteindelijk beloond. Daar waren dan een paar plopjes. Arjen was nog een beetje sceptisch en zei dat het net zo goed mijn darmen konden zijn. Ja als daar nog darmen zaten dan kan dat maar die zitten nu toch echt een stuk hoger.
Maar maandag avond werd hij beloond met een flinke schop, alsof Cees wilde zeggen "he pa dit zijn geen darmen hoor!!!!"
Dinsdag avond hadden we een dwars ligger of eerder rechts ligger. Rechts zat een hele berg kind en links zat helemaal niks, later voelde ik de kleine langzaamaan draaien en was mijn buik weer netjes gevuld.

Cees groeit dus goed en zorgt voor een hoop gezelligheid en werk, maar we hebben het er graag voor over, voor de kleine wiebel worm in mijn buik

Gek

Nee, ik ben niet gek, ik vind het gewoon gek of eigenlijk ook niet maar het is wel vreemd. Lekker verwarrend is het wel.

Ik zal even uitleggen hoe het zit. Ik wilde graag een blogjes schrijven over mijn drukke en energieke hoofd en mijn niet zo energieke lijf. Ik wilde schrijven dat ik verdrietig was, maar dat ben ik niet, want ik ben juist hartstikke blij dat ik zwanger ben en we een kindje krijgen. Toen dacht ik dan ben ik boos, maar ook dat ben ik niet. Dan maar teleurgesteld...

... nee ook dat niet, dit hoort erbij, dat je eerder moe bent en de dingen anders gaan. Maar wat is het dan??? Ik weet het niet dus is het maar gek, maar ook dat is het niet. Het is allemaal volkomen normaal, honderden, nee duizenden of eigenlijk miljoenen vrouwen ervaren het als ze zwanger zijn. Maar ja ik ben voor het eerst zwanger en ja natuurlijk iedereen verteld het en dat kunnen ze honderd keer vertellen, maar eerst moet je het ervaren voordat je het kunt gaan geloven.

Zelfs dan ga je toch nog even door voordat je het ECHT kan geloven, maar ik kan niets anders zeggen als dat het echt waar is!!!!

Je lijf veranderd en je kunt een stuk minder als dat je in je hoofd zou willen. Wat zou ik graag alle kids willen tillen op mijn werk, wat zou ik graag honderd keer bukken of trampoline willen springen.
Wat zou ik graag even lekker hardlopen, dingen willen naaien, een bedje helemaal kaal schuren of 2x 120 kilometer rijden om tot diep in de nacht even heerlijk catan te spelen, samen met een paar gezellige meiden en een glaasje kinderchampagne van Jip en Janneke. Maar het zijn allemaal dingen waar ik stuk voor stuk van merk dat ze niet gaan. Het zijn allemaal dingen die ik even moet laten voor ons kleine wondertje wat in me groeit. Dat maakt me natuurlijk wel een beetje verdrietig, boos en teleurgesteld, want in mijn hoofd zitten tientallen stuiterballen en gedachten die zitten te bonzen en stuiteren tot ze UITgevoerd kunnen worden, maar (zoals iedereen al zei) soms moet je gewoon even stoppen en stilstaan/zitten. Iets wat ik ook met heel veel liefde over heb voor ons wondertje, maar oooooooo wat is dat MOEILIJK!!!!

Maar als ik dan zo rustig zit op de bank en kleine Cees voel draaien en ploppen dan is het zeker de moeite waard om heerlijk te zitten en te genieten.
De stuiterballen stuiteren nog wel even door in mijn hoofd maar ze zullen moeten wachten tot een ander moment, hoe moeilijk ik dat ook vind...

Lieve meiden in seandelft, heel veel plezier vanavond, drink er 1 op mij!!!! Op 1 na dan maar als je geluk hebt dan heeft Tammie die kinderchampagne nog gehaald en mag je daar heerlijk van genieten. Nog GEFELICITEERD meid. Knuffel van Miran

Schop, wiebel, draaien en een kussensloop???

Kleine Cees is vandaag aardig wiebelig, ik kan er nu echt niet meer omheen dit is echt ons kleine frummeltje die ik in mijn meloentje voel draaien, wiebelen en schoppen. In de pauze, in de auto en nu op de bank zijn daar plopjes en vlindertjes. Toen Cees net tegen het randje Laptop, wat tegen mijn buik aan zat, begon te schoppen moest ik echt even voelen of ik het van buiten ook kon voelen. Arjen veerde gelijk op "scopt hij weer!!". haha, ja maar van buiten is het nog niet te voelen.
Hopenlijk komt dat snel want dan kan arjen ook genieten van het getrappel van Cees.
's morgen kan hij nu wel genieten van een half meloentje wat uit mijn buik steekt. Hij vind het nog een beetje griezelig, maar toch ook wel spannend.

Het weekelijkse zondagscadeau, was er 1 die nog wat vraagtekens opriep. Het was een blauwe kussensloop en niet zo maar een kussensloop, nee voor een voedingskussen. We hebben het helemandje daarna overhoop gehaald en alle pakjes bevoelt. Maar in geen 1 zat iets wat op een kussen lijkt???
MMMM dat wordt dan toch shoppen, want aan alleen een kussensloop heb ik niet zo veel, Dus Hema, here I come!!!!!

Van de babykamer tot de schuur uitruimen???

Alweer 17,5 week, de tijd vliegt voorbij, maar we zijn al een aantal stapjes dichter bij een babykamer.
Maandag en dinsdag hebben Arjen en Miranda flink doorgewerkt. Maandag waren ze druk in de toekomstige babykamer, alles werd eruit gehaald en naar beneden gebracht. Een bureau werd uit elkaar gehaald en wat andere spullen werden apart gezet, om onder andere de vader van Miranda weer blij mee te maken.
Drie dozen met knutsel/frutsel spullen werden beneden neergezet. Miranda is 's avonds op de grond gaan zitten en heeft alles uitgezocht en in de goede dozen gedaan voor in haar bureau. Zo en dat was weer een klusje die al heel lang lag te wachten die nu eindelijk klaar is.
Dinsdag gingen ze ineens in de schuur aan de slag. Buiten was het alleen maar aan het regenen. De spullen uit de schuur werden in de garage gezet of gegooid, dat lag er maar aan of het mocht blijven of weg moest. Een halve container hebben ze gevuld met troepjes en andere vergeten dingen. Toen was de container vol en toen lag er nog voor een halve container troep in de garage. Dus de rest kan er volgende week in.
Langzaam klaarde het op buiten en in de schuur ook. De werkbank werd zichtbaar en eindelijk werd me duidelijk waarom ze nu ineens in de schuur aan 't werk gingen. De oranje kasten van Miranda die een nachtje op de overloop hadden gelogeerd, werden naar beneden gebracht. Vanuit daar ging al het oranje spul naar de schuur.
Daar hebben ze een mooi plekje gekregen en nog mooier eindelijk kunnen alle los slingerende spullen een mooi plekje krijgen. Schroefjes, spijkertjes, snoertjes, boortjes, etc.. alles werd in bakjes gedaan en netjes neergezet en ineens kon er ook weer gewerkt worden aan de werkbank. De fietsen kunnen nu zonder problemen en getil de schuur in, sterker nog je kan bijna een rondje fietsen in de schuur.
Ondertussen was de zon gaan schijnen en hebben ze ook nog een beetje kunnen genieten van het mooie weer.

Deze week stond ook in het teken van positie broeken. Niet dat het nu al nodig is, maar die tijd zal er binnenkort toch wel aan gaan komen. Maandag was de prenatal aan de beurt, helaas bleek de grote van de winkel niet van invloed te zijn op de hoeveelheid positie kleding. De keuze was beperkt en toen ook nog eens bleek dat maatje 36 te groot was, waren ze snel uitgekeken. Arjen vind het sowieso maar niks, zo'n broek met een sjaal.
Wel hing er tussen het babyspeelgoed, hoe kan het ook anders, een tril draakje, haha. Een lief wit draakje die met een touwtje aan een soort grote knijper zit, die je aan de maxicosi kan hangen. Als je eraan trekt gaat hij trillen. Miranda was gelijk verliefd, die komt in de maxicosi van kleine Cees.
Wel een beetje jammer dat de dame achter de kassa, zonder blikken of blozen vroeg of het een cadeautje was. Bij de lift zei Miranda nog tegen Arjen, nou ook raar dat ze dat vraagt ze ziet toch wel dat ik bijna 17 weken zwanger ben, haha.
Donderdag was de H en M aan de beurt voor een positie broek, maar helaas ook hier, overal zo'n stomme sjaal aan die broeken. Maatje 36 paste hier gelukkig wel en soms was zelfs maatje 38 nodig. Alleen steeds weer veel te veel ruimte rond de heupen en die sjalen die zijn ook gewoon nog te ruim.
Wel werd er een leuk roze tuniekje gevonden en voor die 5 euro mocht die wel mee.
De broeken moeten dan toch maar even wachten tot er echt een buik zit.
 
Toen Miranda vrijdag tijdens het doen van de boodschappen even de kruidvat in dook, vond ze nog voor heel weinig een paar super leuke rompertjes. Altijd moet ze daar tussen de aanbiedingen neuzen en vandaag met succes. Een setje van 5 rompertjes van 7,50 nu met 70% korting. Ze hadden alleen nog maar 50/56 en 62/68 maar ja dat kon de pret niet drukken. Helemaal in opperbeste stemming wandelde ze de kruidvat uit, wat een mooi koopje 10 rompertjes voor maar 4,50 euro!!!

30 en rond ipv ovaal

30 jaar is Miranda deze week alweer geworden, een mooie leeftijd voor veranderingen en die gaan er zeker komen aankomend jaar, spannende en mooie veranderingen.
De eerst echt grote verandering werd gister ineens ontdekt, nou ja groot!!! Miranda heeft in ieder geval even nodig om eraan te wennen geloof ik, hihi. Steeds moet ze ernaar kijken en er even aan voelen en nee het is niet haar buik, het heeft er trouwens wel mee te maken.
Het is haar navel!!!! HAHA.
Gister begon haar piercing een beetje te trekken en te irriteren, toen ze keek kon ze alleen maar heel verbaasd HUH roepen. Gelijk liep ze naar Arjen toe die net druk bezig was en zei "kijk....
... mijn navel is niet meer ovaal en diep!!! Hij is ineens ondiep en ROND!!!!" Arjen moest even kijken maar zag het toen ook. OOOO nee zei die, dan heb je straks zo'n knop op je buik zitten, nee hoor dat wil ik niet.
Haha, maar ja hij heeft geen keus, want die knop zal er waarschijnlijk wel komen. Voor nu is er wel een speciale zwangerschapspiercing besteld, want deze begint te draaien en dat is niet goed, want dan scheurt hij zo meteen nog uit.
Met de komst van de "ronde" navel heeft Miranda ook besloten om heel goed te gaan smeren, ze deed dat al dagelijks maar dat is nu opgekrikt naar 2/3 keer per dag (volgens planning dan, nu de uitvoering nog hihi).
Natuurlijk is het buikje nu ook al goed zichtbaar. Hier even een foto van week 6 en daarnaast 1 van week 15. je ziet wel verschil maar nog niet veel. Deze foto's zijn alleen van de ochtend, dus je kan je wel voorstellen dat de avond toch wat meer rondingen brengt.
Het eerste positie kledingstuk is trouwens aangeschaft, nog niet omdat haar buik zo groot is, neeeeee er zijn eerst twee andere dingen die een groeispurt hebben ondergaan, met als gevolg...  blousjes die niet meer zo mooi sluiten. Er moest dus een nieuwe komen en dan gelijk maar 1 waar haar buik ook nog in kan groeien. Uiteindelijk is het toch de bedoeling dat die het verst gaat uitsteken.

Op haar verjaardag is Miranda trouwens ook wel gruwelijk verwend en niet alleen voor zichzelf, ook de kleine (die ze overigens Cees noemen, uitleg volgt nog) heeft er een paar pakje en dekentjes aan over gehouden.
Alle spulletje die ze in de tussentijd heeft gekregen en gekocht, staat nu uitgestald op en rond de haard, het wordt tijd dat ze hier verandering in gaan brengen en al deze spulletjes een mooi plekje gaan geven in een leuk kamertje, maar ook daar zijn ze alweer even mee bezig geweest en dat staat weer voor maandag en dinsdag op de planning.

Cees... de naam die de kleine nu dus heeft... tja, dat komt een beetje door Arjen. Als ze het over namen hadden dan Arjen maar volhouden dat het Cees zou worden, een jongen of meisje maakte niet uit Cees zou het worden. Miranda vond dat niet zo'n goed idee, maar Arjen bleef zo af en toe die naam maar zeggen, zo is het gekomen dat Miranda uiteindelijk besloten heeft dat de kleine tot zijn/haar geboorte maar Cees wordt genoemd.
Gelukkig heeft Arjen in wat serieuzere buien ook nog wat leuke namen genoemd als Cees, dus uiteindelijk zal het geen Cees worden.

Bij de verloskundige was alles goed op schema, netjes 2,5 kilo aangekomen de baarmoeder zat goed op groei en ook Cees liet zich even beluisteren. Niet te lang want dan draaide hij gauw weer weg.
Miranda d'r bloeddruk was iets aan de lage kant 98/58 dus een paar dropje op z'n tijd waren geen probleem.
Op de vraag of ze al leven hadden gevoeld konden ze niet volmondig ja zeggen, Miranda had wel het idee dat ze de kleine een paar keer gevoeld had, maar zeker was ze niet. Dat hoefde gelukkig ook nog niet.
Maar gister was Cees wel lekker druk en kon ze er niet omheen, dit was echt de kleine. 's Avonds zittend op de bank was daar weer een schopje en Miranda moest glimlachen. Arjen zag het en wilde wel weten wat er was, dus zei ze dat ze Cees had gevoeld, Arjen vond het maar wat interessant en wilde dan wel weten wat ze voelde. Hihi zelf voelen durft hij nog niet zo goed, hij vind dat harde balletje maar een beetje engig. Al is hij na het bezoek aan de verloskundige iets minder huiverig. Af en toe wil hij nu toch ook even voelen aan het buikje, want dat kan volgens de verloskundige echt geen kwaad.

week 14

Week 14 zit er alweer bijna op en het was een week vol indrukken en gezelligheid.
De week begon een beetje verdrietig, tijdens een dagje weg werd er ingebroken in de auto en werd de rugzak van Miranda gepikt. Portemonee, telefoon, trui, camera en mijn lieve vriendjes Vesta, Vuur en Vlam zaten erin. Wat een gezellig dagje moest worden eindigde op het bureau om aangifte te gaan doen.
Een paar dingen zijn vervangen, maar het gemis van de camera en de draken is wel groot. Voor Vesta, Vuur en Vlam is nu wel vervanging geregeld, maar de vraag is of dat gevoel weer helemaal hetzelfde wordt als met de oude draakjes. Voor de camera moet nog even gespaard en gesnuffeld worden, maar ook daar zal een vervanging voor komen.

Van verschillende kanten kwam er wat verdrietig nieuws, wat wel indruk heeft gemaakt en ik kan alleen maar de mensen die het aangaat heel veel sterkte wensen.

Ook waren er veel leuke momenten deze week. De vele kaartjes en lieve felicitaties waren in overvloed, glunderende koppies van Arjen en Miranda als mensen ze geluk wenste met hun zwangerschap.
Vol spanning werd ook weer het tweede cadeautje uit de mand open gemaakt, dit keer werd het kleinste cadeautje uitgepakt. Er zat een flesje masage olie in voor de broodnodige ontspanning. Nog even was er discusie over wie nou wie zou moeten maseren. Miranda vond dat zij het verdiende en Arjen vond dat hij het verdiende. Uiteindelijk waren ze het er dan toch maar mee eens dat ze het allebei verdiende. Nu zal het alleen nog even discuseren worden over wie er als eerste mag gaan ontspannen, haha. Wordt vervolgd...

Ook heeft de kleine frummel deze week zijn eerste knuffeltje gekregen (zie foto) Een heerlijk pluizig beertje die ik eigenlijk heel graag zelf zou willen houden, maar ik knuffel hem gewoon nog een half jaartje plat. Die kleine kan er nu toch nog niks mee.

Maandag was het tijd voor een gezellige middag en avond met familie Oostrum. Wijk aan Zee was de bestemming en we hebben de eerste anderhalf uur heerlijk kunnen genieten van de zon. De neefjes en het nichtje van Miranda hebben heerlijk op het strand kunnen rafotten en de voilwassenen zaten met een hapje en een drankje achter de windschermen. 's Avonds hebben we met z'n allen in een aparte ruimte gezellig gegeten en zitten babbelen. De regen kwam toen met bakken uit de lucht vallen dus we waren heel blij me de zon die we toch nog even gehad hadden. Na nog wat koffie en thee weer naar huis, want de volgende dag was het weer vroeg het bed uit. Papa en Mama van Miranda nog bedankt voor de gezellig dag.

Plopjes onderin de buik van Miranda maakte haar zaterdagnacht wakker, het was maar even en later heeft ze het niet meer zo duidelijk gevoeld, zouden het haar darmen zijn geweest??? of zou het misschien toch de eerste keer zijn geweest dat ze de kleine frummel heeft gevoeld.... al is dat misschien wat vroeg....

Nog wat weetjes...
    ... miranda is sinds half mei 1,5 kilo aangekomen
    ... sinds begin juni is er 15 cm op navel hoogte bij gekomen (er zijn nog heel veel mensen die niks zien, al zei een collega vandaag "he moet je kijken, ze lijkt nu wel echt zwanger", hihi "maar dat ben ik ook echt" hihi was wat Miranda zei)
    ... nog 1 weekje in een kannetje plassen en dan is Miranda klaar met voor Moeders voor Moeders te plassen, het is voor een goed doel, maar na een paar weken ben je het wel zat.
   

Voorspelling (arme Miranda 9 pond!!!!)

Luiers, sokken, mutsjes en draken rammelaar

Nou de laatste dag van week 13 is alweer aangebroken, jeetje wat gaat het snel. Miranda en Arjen moeten maar gauw eens aan de slag met de babykamer, maar ze doen het geloof ik op hun gemak. Nu dan, want zometeen moet het in 1 x af.
Er zijn deze week wel weer een paar spulletjes bij gekomen, sommige gekocht en sommige gekregen.
Het eerste cadeau uit de zwangerschapsmand die ze van haar zussen heeft gekregen mocht eindelijk worden opengemaakt. Al een hele week stond de maand naar ze te kijken maar ze moesten wachten tot zondag, want dan zit er voor iedere week die er nog komen gaat een cadeautje in.
Natuurlijk wilde ze eerst het grootste cadeau open maken, zo nieuwschierig als ze zijn. Daar zat het eerste pak luiers in, voor de eerste maand van de kleine frummel. Leuk!!!!
Nu wordt het weer aftellen tot de volgende week voorbij is en ze een volgend cadeau kunnen open maken.
Miranda ging deze week even shoppen voor wat shirtjes, ze past alles nog wel maar sommige shirts zijn wat kort dus daar wilde ze wat nieuwe voor hebben.
Natuurlijk kwam ze niet alleen thuis met spulletjes voor zichzelf, twee kleine mutsjes een t-shirtje en een rammelaar werden voor de kleine gekocht. Nou en wat voor een rammelaar, ik was er gelijk helemaal verliefd op. Het was een rammelaar met een groen babydraakje!!!!! Gelukkig heb ik er even mee mogen spelen, want dat wilde ik heeeeeeeel graag.
Natuurlijk had ze voor Arjen ook wat meegenomen, anders voeld hij zich misschien achtergesteld, hihihi.
Met alle spullen moest ik natuurlijk even op de foto, zoals je bovenaan hebt kunnen zien, ook kreeg ik een paar sokjes aan die ze van een kindje van de groep had gekregen.

Met Miranda ging het deze week heel goed, de misselijkheid is weg, alleen is daar nu honger voor terug gekomen. Als ik haar zie, dan heeft ze altijd wel iets te eten in haar hand of mond. Ik geloof dat ze er zelf af en toe ook gek van wordt, maar dat ze wel wat kleins eet steeds. Ik hoor haar wel eens zuchten, pfff ik heb weer eens honger.
Vorige week donderdag had ze ook de laatste echo, de kleine wilde niet zo goed stil liggen, waardoor de 3d plaatjes steeds over moesten en het wat langer duurde. Miranda vond het geen probleem, zo kon ze (voorlopig) de laatste keer nog even heerlijk genieten van de kleine.
Helemaal compleet is tie nu al en alweer 7,5 centimeter. Toen er ook nog een echo via de buik werd gemaakt, was ze helemaal blij, lachend riep ze "He hier zit tie ook!!!"

 Zondag was het weer tijd voor de buik foto. Hij is nog mini, maar voor Arjen en Miranda duidelijk aanwezig. Arjen kan nu ook echt zien dat er een kleine zit aan te komen, buiten alleen maar van de echo's. Hij moet er af en toe nog wel eens om lachen als er een holle rug wordt getrokken en Miranda de boel uitzet. 20 weken zwanger is er dan niks bij

Na radio stilte komt vreugde!!! (door Miranda)

Sinds het bericht radio stilte hebben we een behoorlijk bewogen tijd gehad, gelukkig hebben we alles door een tijdje rust een plekje kunnen geven...
...en wel een plekje in ons hart, de eerste poging bleek namelijk achteraf niet zo erg mislukt als we dachten. 26 december hadden we de punctie en 29 december een terugplaatsing van 1 van de 4 toppers.
De wachtweken zoals deze genoemd worden waren ook echt zo heftig als iedereen zegt en het verdriet toen ik ongesteld werd nog iets erger. Gelijk wilde we door, want er waren nog 3 cryo's in de vriezer (onze kerstengeltjes) en gelukkig was dit geen probleem.
Op dag 10 mochten we beginnen met ovulatietesten en gelijk de eerste was dik positief. Wat wel heel vreemd was vond ik maar ja toch maar het ziekenhuis gebeld en die maandag mochten we komen voor een terugplaatsing.
Ik bleef een vreemd gevoel houden alsof er iets niet klopte, ik had tussendoor bloedverlies en ook dat voelde niet goed. De zondag voor we naar het ziekenhuis gingen toch nog maar eens een ovulatietest gedaan, waarom... gewoon omdat er iets niet goed was. En inderdaad weer een positieve test???
Uit verhalen wisten we dat de ovulatietesten soms ook het hcg hormoon zouden meten, dus we hebben een zwangerschapstest gedaan en die was heel snel positief.
Toch maar weer het ziekenhuis gebeld en hun vonden het ook wel heel bijzonder, echter er was een probleem, de cryo's waren al ontdooid. Er zaten er twee in een buisje en allebei waren ze heel erg mooi.
Maandag naar het ziekenhuis gegaan en een echo gehad en wat ik eigenlijk al wist was dat mijn baarmoeder leeg was, alleen zat er nog wel HCG in mijn bloed dus onze kleine cryo's mochten niet teruggeplaatst worden. Een domper, niet alleen hadden we een miskraam gehad maar wat moest er nu met de cryo's gebeuren. Het ziekenhuis liet ons kiezen, weggooien of opnieuw invriezen want ze waren nog super mooi, alleen dat hadden ze nog niet eerder gedaan dus ze weten niet wat het voor een volgende ontdooiing voor gevolg kan hebben.
Ons idee was weggooien kan altijd nog dus doe maar weer in de vriezer en we zien wel.

Daarna hebben we 3,5 maand rust gehad, heerlijk even geen ziekenhuis en onderzoeken. Even verwerken wat er de afgelopen maanden gebeurt was, want het had een hoop indruk gemaakt, zeker het verlies van ons vlindertje, hoe kort ik ook maar zwanger ben geweest er zat wel iets.

Maar na die 3,5 maand waren we echt wel weer toe aan actie, 30 april werd ik ongesteld en hebben we ons weer aangemeld voor een terugplaatsing. We moesten weer beginnen met ovulatietesten en gelukkig was niet de eerste positief, maar duurde het drie dagen. Weer het ziekenhuis gebeld en aangegeven dat we eerst willen dat onze heringevroren cryo's ontdooid zouden worden.
Weer moesten we op maandag naar het ziekenhuis, wat een spanning die ochtend, alleen thuis en wachten tot het ziekenhuis je belt om door te geven of de terugplaatsing wel doorgaat.
Tranen stonden in mijn ogen toen het steeds later werd en mijn hart ging tekeer. Nog iets meer toen eindelijk de telefoon ging en ik hoorde dat we die middag mochten komen.
's middags naar het ziekenhuis rijden en benieuwd naar hoeveel we er terug gaan krijgen.
Daar moesten we even wachten, maar toen was het onze beurt. In de kamer gelijk gevraagd hoeveel er waren ontdooid en wat bleek... allebei onze cryo's die al eens ontdooid waren waren nu weer als toppertjes uit de vriezer gekomen, ik weet nog dat ik met tranen in mijn ogen zei dat deze kindjes ons gewoon als papa en mama wilde.
Na de terugplaatsing moesten we weer wachten 10 dagen lang. Maar op wachtdag 8 hielden we het al niet meer, ik had een dramatisch weekend achter de rug waarin ik behoorlijk ziek was geweest en verschrikkelijk misselijk was geweest. De eerste test die we deden gaf een mini streepje, maar die gaf me moed genoeg om de digitale test van clear blue te doen en ja hoor de woorden zwanger verschenen in het schermpje.
Heel voorzichtig waren we blij en toen op dag 10 de streep donkerder was, hebben we de opa's en oma's maar verteld dat we zwanger waren. Niemand wist dat we weer een poging hadden gedaan, dus dat leverde een hoop leuke reacties op van: "wacht eens even, nou moet je me toch eens uitleggen..." tot "stelletje stiekemerds" hihi en wij konden alleen maar lachen met voor mij traantjes in mijn ogen.
Ook de zussen waren helemaal blij, dat onze lange weg eindelijk voorbij was.
De eerste weken waren we wat onzeker en in spanning voor hoeveel kindjes we nou zouden krijgen. Als we alle voorspellingen moesten geloven zouden het er twee zijn, maar een echo met 6 weken 6 dagen gaf toch echt maar 1 kloppend hartje. Langzaam aan gingen we er steeds iets meer van genieten en konden we gaan geloven dat het toch echt zo was, dat het voor ons toch ook was weggelegd om een kindje te krijgen.
De dag voor de terugplaatsing was ik vreselijk nerveus en schreef ik het volgende wat nu zo mooi is om terug te lezen: Toch voel ik me ook positief, als ik erover denk dan voelt het goed, het voelt alsof het nu onze beurt is.
Morgen ben ik alweer 12 weken zwanger we hebben een hoop echo's gehad en de oma's hebben hun kleinkind tijdens een echo al kunnen bewonderen. Nog 2 keer krijg ik een echo, omdat we meedoen aan een onderzoek en dat is iedere keer weer genieten.
Langzaam aan groeit mijn buikje, voor ons is het al goed te zien, want waar eens een platte buik zat, zit nu een klein bolletje.
bollere buik ga staan zorgt dat buikje nog wel eens voor hard gelach, ik lijk dan wel 20 weken.

Het genieten is voor ons nu echt begonnen, we gaan wachten tot ons kindje rond 1 februari geboren wordt, hoe mooi kan het zijn of zou het gewoon zo moeten zijn dat het dan het jaar van de DRAAK is.

Zo mooi

Zo mooi,
zo herkenbaar,
zo pijnlijk
en zoveel tranen tijdens het kijken.

www.tearsandhope.com/emptyarms_video.html

kijk en begrijp

Radio stilte

Oei oei oei, wat een heftig weekend hebben we achter de rug.
Vol spanning gingen we het weekend in, want maandag mochten we testen. Maar op vrijdag leek het al niet goed te gaan. Ik zal de details besparen, maar soms weet je dingen gewoon.
Zaterdag tegen beter weten in toch een test gedaan en nog een duurdere test gekocht voor maandag.
Zaterdag gaf hij negatief aan, als we heel goed gingen kijken met heel veel licht, dan kon je misschien een minuscuul super licht roze streepje zien. Maar dan moest je wel echt heeeeeeel goed kijken.
Helaas leek het er zaterdag al meer op dat ik binnen een paar dagen ongesteld zou worden.
's avonds een feestje in de zaak, voor hun heel leuk, voor mij heel dubbel. Ik stond strak van de spanning en was aardig verdrietig. Toen Jip nog even heel lief tegen me zei dat het een volgende keer wel zou lukken, drongen de tranen die ik tegen probeerde te houden door mijn muurtje heen. Pfff even een kroel en kus en  een frisse neus halen, k*t k*t k*t, wat vond ik het oneerlijk en verdrietig.
Maar ja omdat je nooit weet of het misschien wel een innesteling is, ik wist wel beter, toch zondag nog maar een test er tegenaan gegooid. Jullie raden het al, weer negatief en nu echt niet met heel veel licht en heel goed kijken een streepje te zien.
We waren klaar, dat was zeker en al waren we nog een dag te vroeg met testen om die uitslag konden we echt niet meer heen. Ook werd het steeds duidelijker dat die ongi zeker zou doorbreken.
's Middags mijn moeder even gebeld om het nieuws door te geven. Iedereen leeft toch echt super met je mee en ze hopen allemaal dat onze droom zal uitkomen, maar oow wat is het zwaar om te vertellen dat het niet gelukt is. Op zo'n moment haal je weer dat minuscule korstje open wat net je wondje een beetje had geheeld. Gelukkig was mijn mams er even voor me op dat moment en beloofde ze mij dat ze mijn zusjes zou inlichten. Wat voor mij even als een opluchting kwam, ik kon even op adem komen en het verdriet laten bezinken.
Gek hè ik wist niet dat het me zo zou raken, ik was toch nog niet eens zwanger, maar toch dat kleine klompje cellen wat ze dan zo inbrengen, geeft zoveel meer hoop als dat je ooit zou kunnen denken.
Voor nu hebben we afgesproken dat we een radio stilte inlassen. Hoe fijn ik het ook vind om onze ervaringen met iedereen te delen, toch maakt het het ook moeilijk.
Zoveel mensen hopen met je mee en willen dat het lukt en dat is super fijn, maar het is zo moeilijk om iedereen te vertellen dat het niet is gelukt, daarom hebben we besloten om verdere pogingen even voor onszelf te houden. Als we geluk hebben, wat we uiteindelijk ook zullen hebben, daar ben ik van overtuigd, zullen we graag en met alle liefde iedereen inlichten. Dan zal onze kleine Freya (draakje) geen ivf/icsi draakje meer zijn, maar ons wonder draakje. Maar tot het zover is zal ze ons steunen in onze weg naar dat wondertje toe.
Tussendoor hou ik onze avonturen wel bij, alleen plaats ik ze pas na een goeie afloop op de site.

Voor nu bedankt voor het lezen en ik zie jullie HEEEEEEEEEEEEL graag over een tijdje weer hier, bij Freya het draakje van een wondertje

Goed nieuws!!!

... Nee voor zover we weten zijn we of ik hoe je het noemen wilt, nog niet zwanger.
Maar wel hebben we geweldig nieuws van het ziekenhuis gehad. We zaten namelijk nog even in spanning over onze eskimo's en ja vanmiddag kwam daar de postbode met heeeeeeeeeeeeeel goed nieuws.
Van de 4 overgebleven embryo's zijn er drie goed genoeg gaan delen en die hebben ze kunnen invriezen.
Ik zat met tranen in mijn ogen toen ik het nieuws hoorde. Jippie echt ik was zo blij.
Nu hopen we natuurlijk dat het niet nodig is, maar het haald wel een beetje de druk weg nu.

Het gaat verder goed met me, aan het einde van de dag ben ik wel heel moe en krijg ik wat last van steken. Voor mij is dat een teken dat ik een stapje terug moet doen. Mijn lichaam is nog volop aan het herstellen van de punctie dus het zal daar wel mee te maken hebben.... ...en ja misschien ook met iets anders, maar goed dat weten we pas over ongeveer een week.
\Het wachten is trouwens ook slopend, bij ieder steekje, kriebeltje, vlinderdje denk je maar steeds zou het!!!
Ook ren ik regelmatig naar de wc omdat ik nog zoveel moet drinken en steeds ben je weer bang dat je misschien wel ongesteld moet worden. Maar nog steeds geen teken daarvan. Dus we wachten en wachten en wachten en wachten nog maar even door. Gelukkig gaan nu ik weer moet werken de dagen stukken sneller. Maar nog lang niet senl genoeg. ZUCHT!!!!

Gelukkig Nieuwjaar

We willen iedereen een

GEZOND EN GELUKKIG

2011

wensen

Wij hebben onze jaarwisseling gezellig bij vrienden gevierd en natuurlijk met een glas champagne. Voor mij natuurlijk geen gewone champagne maar Jip en Janneke champagne, hihi lekker toepasselijk.

Jip had dus een echte bob met 0% op.  Jip heeft zich trouwens heerlijk vermaakt met het vuurwerk. Er kwam weer echt een klein kind in hem boven, hij stond helemaal te glimmem.

Voor de rest gaat het hier ook allemaal goed, beetje moe nog, maar dat is niet gek na deze roerige periode.

Ik kijk er erg naar uit om weer te gaan werken want dan gaan de dagen hopenlijk iets sneller als nu.

We kijken erg uit naar de officiele test datum en hopen heel erg op een goed resultaat. Allebei zijn we daar wel een beetje nerveus voor en Jip volgens mij nog iets erger als ik.