...en wel een plekje in ons hart, de eerste poging bleek namelijk achteraf niet zo erg mislukt als we dachten. 26 december hadden we de punctie en 29 december een terugplaatsing van 1 van de 4 toppers.
De wachtweken zoals deze genoemd worden waren ook echt zo heftig als iedereen zegt en het verdriet toen ik ongesteld werd nog iets erger. Gelijk wilde we door, want er waren nog 3 cryo's in de vriezer (onze kerstengeltjes) en gelukkig was dit geen probleem.
Op dag 10 mochten we beginnen met ovulatietesten en gelijk de eerste was dik positief. Wat wel heel vreemd was vond ik maar ja toch maar het ziekenhuis gebeld en die maandag mochten we komen voor een terugplaatsing.
Ik bleef een vreemd gevoel houden alsof er iets niet klopte, ik had tussendoor bloedverlies en ook dat voelde niet goed. De zondag voor we naar het ziekenhuis gingen toch nog maar eens een ovulatietest gedaan, waarom... gewoon omdat er iets niet goed was. En inderdaad weer een positieve test???
Uit verhalen wisten we dat de ovulatietesten soms ook het hcg hormoon zouden meten, dus we hebben een zwangerschapstest gedaan en die was heel snel positief.
Toch maar weer het ziekenhuis gebeld en hun vonden het ook wel heel bijzonder, echter er was een probleem, de cryo's waren al ontdooid. Er zaten er twee in een buisje en allebei waren ze heel erg mooi.
Maandag naar het ziekenhuis gegaan en een echo gehad en wat ik eigenlijk al wist was dat mijn baarmoeder leeg was, alleen zat er nog wel HCG in mijn bloed dus onze kleine cryo's mochten niet teruggeplaatst worden. Een domper, niet alleen hadden we een miskraam gehad maar wat moest er nu met de cryo's gebeuren. Het ziekenhuis liet ons kiezen, weggooien of opnieuw invriezen want ze waren nog super mooi, alleen dat hadden ze nog niet eerder gedaan dus ze weten niet wat het voor een volgende ontdooiing voor gevolg kan hebben.
Ons idee was weggooien kan altijd nog dus doe maar weer in de vriezer en we zien wel.
Daarna hebben we 3,5 maand rust gehad, heerlijk even geen ziekenhuis en onderzoeken. Even verwerken wat er de afgelopen maanden gebeurt was, want het had een hoop indruk gemaakt, zeker het verlies van ons vlindertje, hoe kort ik ook maar zwanger ben geweest er zat wel iets.
Maar na die 3,5 maand waren we echt wel weer toe aan actie, 30 april werd ik ongesteld en hebben we ons weer aangemeld voor een terugplaatsing. We moesten weer beginnen met ovulatietesten en gelukkig was niet de eerste positief, maar duurde het drie dagen. Weer het ziekenhuis gebeld en aangegeven dat we eerst willen dat onze heringevroren cryo's ontdooid zouden worden.
Weer moesten we op maandag naar het ziekenhuis, wat een spanning die ochtend, alleen thuis en wachten tot het ziekenhuis je belt om door te geven of de terugplaatsing wel doorgaat.
Tranen stonden in mijn ogen toen het steeds later werd en mijn hart ging tekeer. Nog iets meer toen eindelijk de telefoon ging en ik hoorde dat we die middag mochten komen.
's middags naar het ziekenhuis rijden en benieuwd naar hoeveel we er terug gaan krijgen.
Daar moesten we even wachten, maar toen was het onze beurt. In de kamer gelijk gevraagd hoeveel er waren ontdooid en wat bleek... allebei onze cryo's die al eens ontdooid waren waren nu weer als toppertjes uit de vriezer gekomen, ik weet nog dat ik met tranen in mijn ogen zei dat deze kindjes ons gewoon als papa en mama wilde.
Na de terugplaatsing moesten we weer wachten 10 dagen lang. Maar op wachtdag 8 hielden we het al niet meer, ik had een dramatisch weekend achter de rug waarin ik behoorlijk ziek was geweest en verschrikkelijk misselijk was geweest. De eerste test die we deden gaf een mini streepje, maar die gaf me moed genoeg om de digitale test van clear blue te doen en ja hoor de woorden zwanger verschenen in het schermpje.
Heel voorzichtig waren we blij en toen op dag 10 de streep donkerder was, hebben we de opa's en oma's maar verteld dat we zwanger waren. Niemand wist dat we weer een poging hadden gedaan, dus dat leverde een hoop leuke reacties op van: "wacht eens even, nou moet je me toch eens uitleggen..." tot "stelletje stiekemerds" hihi en wij konden alleen maar lachen met voor mij traantjes in mijn ogen.
Ook de zussen waren helemaal blij, dat onze lange weg eindelijk voorbij was.
De eerste weken waren we wat onzeker en in spanning voor hoeveel kindjes we nou zouden krijgen. Als we alle voorspellingen moesten geloven zouden het er twee zijn, maar een echo met 6 weken 6 dagen gaf toch echt maar 1 kloppend hartje. Langzaam aan gingen we er steeds iets meer van genieten en konden we gaan geloven dat het toch echt zo was, dat het voor ons toch ook was weggelegd om een kindje te krijgen.
De dag voor de terugplaatsing was ik vreselijk nerveus en schreef ik het volgende wat nu zo mooi is om terug te lezen: Toch voel ik me ook positief, als ik erover denk dan voelt het goed, het voelt alsof het nu onze beurt is.
Morgen ben ik alweer 12 weken zwanger we hebben een hoop echo's gehad en de oma's hebben hun kleinkind tijdens een echo al kunnen bewonderen. Nog 2 keer krijg ik een echo, omdat we meedoen aan een onderzoek en dat is iedere keer weer genieten.
Langzaam aan groeit mijn buikje, voor ons is het al goed te zien, want waar eens een platte buik zat, zit nu een klein bolletje.
bollere buik ga staan zorgt dat buikje nog wel eens voor hard gelach, ik lijk dan wel 20 weken.
Het genieten is voor ons nu echt begonnen, we gaan wachten tot ons kindje rond 1 februari geboren wordt, hoe mooi kan het zijn of zou het gewoon zo moeten zijn dat het dan het jaar van de DRAAK is.
