Nu kunnen we alleen nog maar wachten

Achterover zittend op de bank, zit ik te relaxen en te hopen. Vandaag hebben we een klein embryotje terug geplaatst gekregen.
Vanmorgen om kwart voor negen werden we gebeld dat we om half twee in het ziekenhuis werden verwacht voor een terugplaatsing. Mijn blaas moest vol zijn, maar verder wilde ze nog niks loslaten over hoeveel er bevrucht zijn etc.
Voordat we weg gingen nog even geplast, want binnen een uur zou mijn blaas wel weer gevuld zijn, met al die liters water die ik moet drinken. Nou ik kreeg gelijk, met een half uur was mijn blaas al meer dan vol en in het ziekenhuis kon ik nog net met veel pijn en moeite het toilet bereiken. Toen nog maar twee glaasjes water erin en wachten tot half 2. Het werd uiteindelijk 10 minuten later en ik zat hem echt te knijpen.
Ik lag al klaar in de stoel met die rottige eendenbek erin, maar ik hield het echt niet meer. Ik kon alleen maar aan plassen denken en het maar proberen in te houden om niet zo liggend in de stoel de boel onder te plassen. De arts zei nog, als je het niet red moet je het zeggen en dan kan je even de druk er een beetje afhalen en anders moet ik bukken. Haha, maar ik hield het echt niet meer. Dus even snel een beetje plassen en weer terug in die stoel. Nou geloof mij een beetje plassen is echt niet tof, zeker niet met een volle blaas. Dat kost moeite en doet zeer!!! Maar het is gelukt.
In de stoel weer die eendenbek erin en een slangetje zo mijn baarmoeder in. Via een echo kon je precies zien wat ze aan het doen was. Vervolgens kwam de IVF-analist met een ander slangetje die in het eerder aangebrachte slangetje kon. Zo kon ze zonder prutsen heel gemakkelijk dat slangetje tot acherin mijn baarmoeder stoppen. Even het vloeistof doorspuiten en zo zag je op de echo wat wittigs verschijnen. Dat was de vloeistof waar ons kleine embryotje in moest zitten.
De analist inspecteerde het overgebleven vloeistof, maar daar zat verder niks meer in, dus moest het in mijn baarmoeder zitten.
Wow dat was echt zo gebeurd, op het plassen na dan.!!
Nu moeten we wachten en vandaag rustig aan doen. Mocht nu niet tillen, roken en drinken. Maar morgen mag ik, binnen het normale, gewoon alles weer doen.
Hopenlijk gaan de komende weken snel voorbij en krijgen we tussendoor nog goed nieuws over de overgebleven embryotjes.
JAAAA er waren er nog meer. 18 eitjes waren er zondag gevonden, daarvan waren er 9 goed rijp. De zaadjes hebben vervolgens goed werk verricht, want 6 eitjes zijn er bevrucht!! Hiervan hebben 5 eitjes zicht goed gedeeld en vandaag hebben we de mooiste ingebracht gekregen. Nu zijn er dus nog 4, als die zich nu nog even goed gaan delen dan kunnen die worden ingevroren. Dat is dan een cryo (ik noem het een eskimo), deze cryo kunnen ze dan eventueel in een andere cyclus terug plaatsen, mocht deze poging niet lukken.
Voorlopig hoop ik op een mooi resultaten van deze poging. Wel is het heel vreemd, bij iedere keer plassen en stukjes lopen ben ik bang dat het eruit valt, maar overal lees je dat dat niet kan. Daar vertouw ik dan maar op.
Nu is onze hoop gevestigd op een positieve test maar daar zullen we nog even op moeten wachten.

Punctie

Vrijdag ben ik voor de laatste echo geweest. Daar bleek dat er al 21 eiblaasjes tussen de 13 en 18 mm waren. Daarom werd besloten dat we echt op tweede kerstdag de punctie zouden moeten hebben. Anders zouden teveel eiblaasjes gerijpt worden en dan zouden we moeten stoppen.
Dus de laatste spuit werd meegegeven en de afspraak voor de punctie gepland.
Vandaag om 11.15 was ik de pineut.
Rond 11 uur waren we in het ziekenhuis. Jip mocht eerst even zijn ding doen en ondertussen werd ik geroepen om mijn infuus te laten zetten. Jip kwam even later kijken hoe dat in zijn werk ging maar besloot toen toch maar dat het niks voor hem was om daar naar te kijken. Echt een pretje was het niet, maar goed het is wel fijn dat je nu een verdoving krijgt.
Daarna mochten we naar de ruimte waar de punctie zou plaatsvinden. Ik mocht lekker op zo'n mooie stoel met van die steunen voor je benen.
Eerst werd alles gepoetst en kreeg ik een zoutoplossing in mijn infuus. Daarna wordt alles afgedekt en gaan we van start met een verdoving van binnen. Daar voel je vrij weinig van dus dat was goed te doen. Vervolgens wordt de eerste dosis morfine toegediend. De verpleegster zei nog dat ik me een beetje dronken kon gaan voelen en licht in mijn hoofd. Ze had het nog niet gezegd of het was of ik een fles wijn naar binnen had gewerkt, binnen een kwartier.
Van de punctie zelf voelde ik vrij weinig. Goed consentreren op ademhaling en ergens anders aan denken. Jip keek mee op het scherm en ik lag te relaxen met mijn ogen dicht. Ook hij vind het wel heel spannend, maar hij had geluk want ik had bijna geen pijn en hij dus ook niet in zijn hand.
Op het scherm kon je de eiblaasjes en de naald goed zien. Als de naald erin ging zag je hem helemaal leeglopen en dan was het blaasje weg. Af en toe keek ik mee en dan moest ik ook gelijk aangeven op een lineaaltje met smileys hoeveel pijn ik had. Gelukig viel het echt heel erg mee.
Na de punctie mocht ik me aankleden en naar een uitslaapkamertje, waar ze me nog even in de gaten hielden, bloedruk, zuurstof en nog even aan het infuus.
Toen begon ik wel wat last te krijgen van mijn buik en daarvoor kreeg ik twee paracetamols. Toen bleek dat met mij verder alles goed was werd ik losgekoppeld en moesten we nog even op de arts wachten.
Die kwam niet veel later met de uitslag. Ze hadden bij mij 18 eicellen gevonden en dat zijn er aardig veel. Ook het zaad bleek van goede kwaliteit (voor ons dan) en in plaats van icsi wordt het nu dus IVF.
Nu is het afwachten, woensdag worden we gebeld en dan horen we hoeveel er bevrucht zijn en mogen we naar het ziekenhuis om het terug te laten plaatsen, als alles goed gaat natuurlijk.
Nu lig ik op de bank en mag ik niks doen, mam, pap en zus zijn hier om te helpen in het restaurant en om te zorgen dat ik niks doe.
Voor mij is het nu afwachten, rustig aan doen en veel drinken, zo'n 2,5 à 3 liter per dag. Dat wordt nog de grootste uitdaging, maar ja het is voor eigen bestwil.
Mijn buik is redelijk gevoelig en mijn muts ook dus wel even fijn dat ik vanavond niet hoef te rennen.

Ziekig

Na een gezellige nacht met de wc pot, vandaag toch maar besloten om niet te gaan werken. Ik baalde als een stekker want was de enige vaste op de groep en moest nog vroeg beginnen ook. Gelukkig hadden de meiden van de andere groepen geen moeite om mijn kids het eerste uurtje op te vangen. Om half 8 nog even snel een fax verstuurd met byzonderheden over de kids en toen nog even mijn bed in.
Jip schrok zich een ongeluk om 9 uur, toen hij wakker werd, he je moet toch werken!! Het is al 9 uur!!
Hihi, het moppie heeft niks gemerkt van mijn nachtelijke feestje.
Om negen uur toch maar uit bed gegaan, want vandaag hadden we weer een meting. Na een douche en een halve witte boterham in de auto gestapt en op naar het ziekenhuis.
Daar bleek dat we nu toch zeker wel 12 eitjes hadden tussen de 13 en 17 mm en dat is hardstikke netjes. Maar het is nog niet groot genoeg om 1e kerstdag al een punctie uit te voeren.
Morgen moeten we weer even heen om te zien hoe het er dan voorstaat en (hopenlijk) horen we dan wanneer we de punctie krijgen. Wij hopen heel erg op maandag, maar we zullen het maar even afwachten.

Op de terugweg moest Jip nog even wat boodschappen doen, dus heb ik een beetje achter hem aangeschokt. Thuis ben ik gelijk onder de wol gekropen om vervolgens na bijna 5 uur slapen weer wakker te worden.
Vanaf nu dan misschien toch maar wat rustiger aan doen, want het lijkt wel alsof er niks veranderd, aangezien ik me verder gewoon goed voel, maar mijn lichaam moet toch echt hard werken om al die eitjes te laten rijpen.

Plaatje hierboven is niet van mij, maar zo kan ik wel een beetje laten zien hoe mijn eierstokken er nu ongeveer uitzien.

eerste meting

De eerste meting hebben we achter de rug en het gaat goed!!!
Mijn eitjes groeien goed en er zitten er al drie van 10 mm en groter, verder nog een stuk of 15 van iets onder de 10 mm maar daar zullen er ook nog wel een aantal van meegroeien. Zag er dus super uit!!!
Donderdag weer een echo en dan horen we wanneer de punctie zal zijn. Vandaag werd al even meegedeeld dat het waarschijnlijk eerste of tweede kerstdag zou zijn. Dat is even lastig, maargoed daar komen we ook wel weer uit. Eerst donderdag maar eens afwachten.

Van de hormonen heb ik weinig last, geen opvliegers of ondragelijke huilbuien ofzo. Wel merk ik nu dat de eieren flink aan het groeien zijn. Maar dat is natuurlijk ook niet gek met die groeiende trossen in mijn buik.
Een zeurderig gevoel in mijn onderbuik en pijn in mijn onderrug kwamen vanmiddag ineens opzetten. Maar gelukkig mag een aspirientje op zijn tijd dus daar gaan we vanavond even flink van genieten voor het slapen.

Sneeuw en prikken

Nou de laatste paar dagen heeft bovenstaand wel heel erg onze dagen bepaald.
Vooral de sneeuw zorgde voor een hoop werk en dat leuke dingen niet door konden gaan.
Vrijdag zou ik naar Dordrecht toe gaan en lekker een beetje shoppen en over de kerstmarkt heen slenteren, samen met mijn vriendin, maar helaas. Ik moest eerst mijn auto uitgraven en toen ik daar mee klaar was, kon ik weer opnieuw beginnen. Toen toch maar besloten om thuis te blijven, want de weg opgaan zou wel een drama worden. Dat bleek later ook wel toen we het verkeersdrama op het nieuws zagen en van een vriend hoorde dat hij 5,5 uur over een stukje van 45 min had gereden.
Ipv shoppen werd het toen maar sneeuwruimen en wat foto's maken.
Zaterdag zou mijn mams komen maar ook die vond het geen goed idee om de weg op te gaan, ook mijn oom die 's avonds zou komen eten belde af. Zo had ik ineens een heel rustig weekend en alle tijd om naar de witte vlokken te kijken en ze daarna weer weg te scheppen.
s' Avonds rond tien uur was het dan tijd om te prikken, eerst zit ik maar steeds te kijken tot het tijd is (moet rond en vast tijdstip) en als het dan zover is, zijn daar toch weer een beetje de kriebels.
Jip vind het leuk om te helpen, die maakt graag als een voleerde arts een van de prikjes klaar. De andere is een pen dus daar hoeven we verder alleen een naaltje op te zetten.
Het is echt grappig om te zien hoe hij heel geconsentreed het flesje op zijn kop houdt en rustig alle vloeistof in de spuit trekt. Hij kijkt dan heel goed of alles wel uit het flesje is en er geen lucht in het spuitje zit en is helemaal trots als het helemaal perfect is.
Daarna zit hij altijd een beetje moeilijk te kijken als ik de naaltjes in mijn been en buik zet, dan zegt hij steeds hoe knap hij het vind dat ik dat bij mezelf doe.
Voor mij blijft het toch nog iedere keer spannend het eerste prikje maar als het eerste stukje erin zit valt het ook eigenlijk allemaal wel weer mee. Van het prikje in mijn been heb ik nog steeds even een beetje jeuk, nadat ik geprikt heb, maar dat schijnt een van de bijwerkingen te kunnen zijn. Van die ene in mijn buik voel ik niets.
Verder voel ik me prima, ondanks alle hormonen, ik vlieg nog niet tegen ramen en deuren en heb geen verschrikkelijke huilbuien, haha. Alleen een wat drukkend gevoel in mijn onderbuik, maar dat kan ook van de spanning zijn.
Morgen gaan we HEEEEEEL vroeg op pad, rond 6 uur gaan we crossen naar Rotterdam, want we hebben om half 8 een afspraak voor een echo. We zullen wel veel te vroeg zijn, maar dat is beter dan te laat.
We gaan zo vroeg omdat ik moet werken om half 10 en lastige vragen van collega's zo veel mogenlijk uit de weg wil gaan. Die weten namelijk nog van niks!!!
Nou voor nu geen nieuws meer, morgen laat ik wel weten hoe het met de echo is gegaan!!!!

1, 2,3 .... .....prikkie (door Janneke)

Zoooooooo, de eerste twee prikjes zitten erin. Gister aan het eind van de middag is mijn cyclus gegonnen, dus ik moest er vandaag aan geloven.
Vanacht heb ik heerlijk geslapen en gelukkig ben ik nuchter genoeg om het overdag van me af te zetten. Maar gister had ik het wel even moeilijk, poeh, heb ik al die tijd uitgekeken naar dit moment en het idee gehad dat de tijd kroop, zo was het ineens de eerste dag.
Jip zag al aan mijn koppie dat het begonnen was, toen ik thuis kwam. Gelijk kwamen de waterlanders, want nu zou het spannend gaan worden. Heerlijk even zo'n ontlading!!!! Daarna gelijk de papa's en mama's ingelicht dat we zouden gaan starten.
Jip heeft vanmorgen even heel lief het ziekenhuis gebeld, om te vertellen dat ik ongesteld was geworden en gelijk een afspraak te maken voor de eerste Follikel meting. Dan gaan ze kijken hoe de eiblaasjes groeien, of het niet te langzaam of te snel gaat en hoeveel er al rijpen.
Maandag om half 8 's morgens zijn we de eerste. Daarna zullen we nog zo'n 3 keer heen moeten voordat de punctie zal plaatsvinden.
Maar eerst moeten we nog iedere dag PRIKKEN, maar na vandaag zal dat niet zo'n probleem meer zijn.
Samen hebben we de spuitjes klaar gemaakt en gekeken hoe het allemaal ook al weer moest.
Daarna was het mijn beurt, buikplooi pakken, diep adem halen en...  haha .... wachten. Pfff, hoe moet je dat nou doen jezelfs zo prikken. Nog een keer ademen en dan toch maar prikken, je voelt een licht prikje en verder voel je niks als de naald erin gaat. Even het knopje indrukken om alle sap in je te spuiten, nog even wachten en klaar. Freya heeft toegekeken en geluk gehad, het deed geen pijn dus heb ik haar niet hoeven knijpen.
Het viel dus enorm mee!!!! Van de laatste had ik even jeuk, maar verder voel ik er nog niks van. We zullen zien wat het met me doet.
Voorlopig kan ik nog lachen en hoop ik dat het gauw half januari is. Nu voelt het nog ver weg, maar we zullen zien, voor we het weten is het zo ver.

Ik ga twee dagen weg en ik neem mee ..... (door Jannneke)

• snowboard schoenen en board
• warme kleren
• skiebroek
• zonnenbril
• sneeuwkettingen
• camera
• en een koeltas met wat spuiten...

... nee niet omdat ik al moet gaan spuiten, maar omdat het nu niet lang meer kan gaan duren. De eerste voorbodes hebben zich al aangediend dus over minimaal een dag of twee gaat het circus beginnen. En om er maar zeker van te zijn dat deze ronde gewoon van start gaat kunnen we het maar bij ons hebben, we zullen maar insneeuwen en een week vast zitten in Winterberg (Duitsland) en de spullen niet bij ons hebben.
Nee Ik moest alles maar gewoon meenemen. Freya niet te vergeten want die moet me wel bijstaan tijdens de eerste prikjes.
De laatste paar weekjes waren indrukwekkend, na de intake was er even een dipje. Zeker nadat ik ongesteld was geworden, ergens is er toch die hoop dat het gewoon moet lukken en er niet allemaal toeren nodig zijn.
Helaas bleek toen dat ook die ronde niet gelukt was. Uiteindelijk ben ik uit het dalletje gekropen en heb een beetje de rust kunnen vinden. Heb er nu zelfs iets van vrede mee, ondanks dat ik het allemaal wel heel spannend vind.
Nu dus weer de eerste voorbodes van dat ik ongesteld ga worden, vreemd genoeg ben ik nu heel blij, het is een paar dagen eerder als verwacht maar ik kan daar nu echt niet mee zitten, haha gek he!! De laatste maand is voorbij gekropen terwijl we echt heel druk zijn geweest.
Morgen ochtend gaan we voor twee dagen naar Winterberg. Er ligt zo'n 60 centimeter sneeuw op de berg dus daar kunnen we even lekker ontspannen en genieten. De aankomende 4 weken zullen druk en spannend genoeg zijn, dus ik denk dat we dat wel even verdienen.
Nu is het afwachten tot het echte werk gaat beginnen en we dat verlossende telefoontje kunnen plegen naar het ziekenhuis..  .. ik ben ongesteld geworden!!! De dag erna wordt het even slikken, maar dan gaan we ervoor die eerste prik zal het moeilijkst zijn, maar de moeite waard!!!!
We kijken er naar uit maar vinden het beiden HEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEl spannend.

Nog even rust

Nou het was me het dagje wel afgelopen dinsdag. De ochtend was rustig en ik kon heerlijk genieten van de rust. Maar 's middags ging ik rond half twee de rugzak in samen met pakjes appelsap en gevulde koeken (dat vertel ik later wel) en stapte we de auto in.
De sfeer was een beetje gespannen dus ik vermoede al dat we naar het ziekenhuis zouden gaan.
Ja hoor na een half uurtje stonden we daar zo goed als voor de poortjes van de parkeergarage. Helaas was die vol en bleven de poortjes dicht. Eerst was het twee auto's eruit en twee erin. Maar met nog maar 1 auto voor ons bleven de poortjes dicht. Wel een stuk of 50 auto's gingen eruit maar de poortjes bleven gesloten.
15 minuten en wat zenuwen later gingen dan eindelijk de poortjes weer open en konden we een plekje zoeken.
We waren nog 5 minuten te vroeg dus konden rustig naar de wachtruimte lopen.
Helaas bleek dat ze daar 45 minuten vertraging hadden opgelopen dus het wachten kon beginnen.
We zaten in de wachtruimte met allemaal nerveuze paartjes, steeds werd er 1 binnen geroepen en dan verscheen er weer 1 die nog even moest wachten.
Helemaal knus liepen de paartjes na afloop weer weg, we hadden wel een idee waarvoor ze kwamen maar wisten het later zeker toen een van de assistenten, die ons al steeds
had zien zitten, vroeg of wij ook voor een terugplaatsing kwamen. Maar nee we waren er voor een intake.
Gelukkig na drie kwartier wachten mochten we naar binnen en was daar dezelfde arts die er tijdens de info avond ook was.
Er werden wat algemene vragen gesteld en Jip kreeg nog even een preek over hoe goed het zou zijn als hij zou stoppen met roken. Hij moest een beetje lachen, ha ha, maar zal nog wel even duren voordat hij de stap zet.
Daarna ging de arts even weg om later terug te komen met een zak vol met doosjes.
Ze moest alles even tellen en vertelde kort wat er in zat, maar de rest zouden ze wel horen van de ivf verpleegster. Nadat er geen vragen meer waren gingen we naar de verpleegster toe.

Zij wilde ook nog wat kleine dingen weten en ging daarna aan de slag met spulletjes pakken. Een boekje en twee doosjes met daarin de twee verschillende spuiten die Janneke moest gaan gebruiken.
De eerste lijkt een beetje op een dikke pen. Die moet je instellen en dan een naald erop en dan prikken maar, ha ha zo in je buikplooi. Nou ja geloof dat Janneke het allemaal wel spannend vind zeker na de tweede spuit. Die moet je eerst mengen met een poedertje, dat moet weer opgezogen worden met de spuit. dan gaat er een klein naaltje op en die moet dan weer in de bovenbeen geprikt worden.
Dat klaar klaarmaken van de spuitjes is niet zo'n probleem, maar meer het prikken. Maar Jip heeft gezegd dat hij zou helpen. Nou dat moeten we nog maar eens gaan zien, hihi.
Na de uitleg was het tijd om de planning te gaan bekijken. Deze cyclus zou het niet gaan lukken, aangezien die al bijna zou beginnen en de uitslagen van de bloedonderzoeken dan nog niet binnen zouden zijn.
Dus werd gekeken of het de volgende cyclus dan wel zou lukken. De punctie zou dan in  week 52 plaats vinden. En ja hoor die week was nog helemaal leeg.
Dus nog zo'n 4 weken de tijd voordat het echte werk gaat beginnen. De spuiten liggen al klaar in de koelkast, voor de eerste week.
Hierna was het tijd voor het leukste onderdeel van de dag. Voor Janneke dan, die heeft heel wat afgelachen. Er moesten namelijk bij allebei twee buisje bloed worden afgenomen. Jip die dat twee weken terug te horen had gekregen liep zich al die tijd al druk te maken.
Ze moesten even wachten voor ze echt aan de beurt waren en Jip zat helemaal te shacken. Janneke pakte maar vast het eerste pakje appelsap (vorige keer was hij bijna flauw gevallen) en Jip nam hem dankbaar aan. Toen het nog wat langer duurde begon hij ook nog een beetje te zweten en wilde hij volgens mij het liefst vluchten, maar helaas toen moesten ze al naar binnen. Jip eerst want dan kon hij daarna nog even blijven liggen, ja liggen want de mevrouw van het prikken mocht gelijk zijn stoel plat leggen van hem.
Janneke moest naast hem komen zitten en hield zijn handje vast, hij keek niet zo blij en kneep hard in haar hand, maar hij zei na afloop dat het eigenlijk best was meegevallen. Janneke was zo klaar, zonder shacken en zweten, maar wel met heel veel lachen.
Als beloning kreeg Jip een lekkere gevulde koek en Janneke ook.
Nu even een maandje rust, geen ziekenhuis, geen prikken, maar wel een beetje spanning, want spannend is het wel.

De start is gemaakt

Vanavond een indrukwekkende avond. In een grote college zaal, zoals je hem wel in films ziet, kregen een 30 tal paren een hoop informatie op hun afgevuurd. Zo ook mijn eigen jip en janneke.
Ze stappen na het halen van een kop koffie een beetje rondkijkend de zaal in. Wat is een mooi plekje, niet helemaal alleen in een hoekje, maar ook niet gelijk naast een ander stel.
Iedereen lijkt toch een beetje zijn eigen ruimte te willen en jip en janneke denken daar net zo over. Op een lege rij achter een ander koppel nemen ze plaats. Ondertussen kijken ze een beetje rond naar wie er allemaal nog meer in de zaal zitten. Je ziet iedereen kijken niet te lang, maar wel nieuwschierig.
Als om 5 over 8 blijkt dat niet iedereen zal komen gaan we van start.
Eerst een korte inleiding en dan een filmpje, over het hele proces.
Het blijkt nu dat we echt al heel dicht bij de echte behandeling zijn, gelijk na je intake gesprek krijg je namelijk al prikinstructies en als de planning het toelaat ga je tijdens de eerst volgende menstruatie al starten.
Wow echt allemaal snel dus.
Gelijk blijkt ook dat een inwendig onderzoekje bij de dames en bloed prikken voor beiden ook op het programma staat. Jip kijkt alweer zuur, bloedprikken is geen succes. Hij valt al flauw alleen bij de gedachte.
Maar tijdens het bekijken van de video blijkt al gauw dat het voor de mannen een eitje is.
Bij de dames komt er nog een hoop kijken. pff 14 dagen lang jezelf prikken met hormonen en dan is het tijd om alle eitjes te oogsten. Dat is ook geen pretje dus krijg je daar weer twee prikken voor om het plaatselijk te verdoven en een infuus met pijnbestrijding.
Daarna is het klaar met het prikken, alleen komt dan een spannende tijd. Afwachten of de eitjes goed zijn, bevrucht worden, welke embryo's goed zijn en geplaatst danwel ingevroren kunnen worden, of de kleine hoopjes cellen zich ontwikkelen tot een mensje en natuurlijk het belangrijkste of ze blijven zitten.
Iedere ivf/icsi behandeling is de kans 20 procent dat je zwanger wordt en blijft. Het lijkt heel weinig, maar zo is er wel een kans die vele malen groter is als de natuurlijke weg, bij mijn paartje dan.
Daarna komt er nog een hoop informatie van de artsen, verpleegkundige en laboranten en nog een vragen rondje. Mijn paartje heeft geen vragen, veel wisten ze al en het is vanavond helder en duidelijk verteld.
Nu eerst het intake gesprek, over 2 weken (16de) en dan horen ze meer over de planning, ze denken zelf dat ze half december in aanmerking zullen komen om te starten, mits het in de planning uitkomt natuurlijk.
Voor hun zou dat wel heel speciaal zijn, het is dan namelijk precies 2 jaar terug dat ze gestopt zijn met de pil.

Draakje Freya

Zij is geboren in het hoge noorden

Wij vonden haar in het zuiden

In de strijd staat zij haar mannetje

Zij werpt zich op voor de moeder

Dorheid bestrijd ze met water

Saaiheid met "Vuur en Vlam"

Het duister zal zij verlichten

In eenzaamheid er gewoon zijn

In de oudheid was ze een godin

Tegenwoordig een dagelijkse verschijning

Ze is onze manier om je te steunen

Op de moeilijke weg die je moet gaan

Liefs

Pap en Mam

Even kennis maken

Hallo allemaal, ik ben draakje Freya. Ik been een ivf/icsi draakje en ondersteun nu een stel (voor het gemak noem ik ze even jip (m) en janneke(V)) dat kort gelden te horen heeft gekregen dat ze aan een ivf/icsi procedure mogen gaan starten.
Ze zijn sinds december 2008 bezig om zwanger te worden, maar zoals jullie wel zullen begrijpen is dat dus nog niet gelukt. Na zo'n 16 maanden hebben ze, na eerst zelf verschillende dingen geprobeerd te hebben, contact opgenomen met de huisarts.
Daar zijn bij beiden verschillende basis testen gedaan, daar kwam uit dat bij hem toch waarschijnlijk wel een groot deel van het probleem zat.
Maar goed toch eerst nog even naar de gynaecoloog om te zien of er bij mevrouw dan misschien ook niet iets verkeerd zou zitten.
Veel onderzoeken later bleek daar alles goed te zijn en na het zelf nog eens aangegeven te hebben werd hij ook nog maar eens onderzocht. Natuurlijk bleek ook nu weer de uitslag erg slecht en werden ze doorverwezen naar een ander ziekenhuis waar ze vruchtbaarheids behandelingen doen. Maar dan ben je er nog niet zomaar, nee eerst werd het hele rijtje aan onderzoeken nog eens gedaan.
Daar kwam weer uit dat bij Janneke alles goed was en bij jip niet. Zucht dat wisten ze natuurlijk al.
Jip moest toch een keer naar de androloog om de oorzaak te laten bekijken.
Daar bleek al snel dat de oorzaak een spatader was, dat in combinatie met te hoge hormonen zorgde voor een groot drama.
Na nog eens een keer een zaadonderzoek (4de keer), bleek dat ze voor nu niks aan de spatader zouden doen en dat ze groen licht zouden krijgen voor een ivf/ics behandeling.
Allebei zijn ze daar heel blij mee, maar weten ze ook dat er een roerige tijd aan zal komen.
Janneke die vanaf het begin al een gevoel had dat er iets niet goed zat was zo blij dat ze eindelijk ook gelijk kreeg in dat gevoel.
Een boekje werd meegegeven en een afspraak werd gemaakt voor een informatie avond en een intake met de ivf arts.
Tijdens het lezen van het boekje kwam ineens het besef dat dit niet meer over anderen ging maar nu over hun zelf en dat was wel even moeilijk.
Van haar ouders kreeg ze mij zodat ze mij met alle behandelingen kunnen meenemen en tussendoor troost bij mij kunnen zoeken. Mijn naam is van de Noorse godin van de vruchtbaarheid.
Een spannende tijd breekt nu aan. Vanaf 1 november begint het echte proces en zal ik het druk krijgen.
Tussendoor houd ik een blogje bij, om iedereen die het wil weten te informeren over de tranen. Die van verdriet en pijn, maar hopenlijk vooral die van blijdschap en geluk.

Freya