Radio stilte

Oei oei oei, wat een heftig weekend hebben we achter de rug.
Vol spanning gingen we het weekend in, want maandag mochten we testen. Maar op vrijdag leek het al niet goed te gaan. Ik zal de details besparen, maar soms weet je dingen gewoon.
Zaterdag tegen beter weten in toch een test gedaan en nog een duurdere test gekocht voor maandag.
Zaterdag gaf hij negatief aan, als we heel goed gingen kijken met heel veel licht, dan kon je misschien een minuscuul super licht roze streepje zien. Maar dan moest je wel echt heeeeeeel goed kijken.
Helaas leek het er zaterdag al meer op dat ik binnen een paar dagen ongesteld zou worden.
's avonds een feestje in de zaak, voor hun heel leuk, voor mij heel dubbel. Ik stond strak van de spanning en was aardig verdrietig. Toen Jip nog even heel lief tegen me zei dat het een volgende keer wel zou lukken, drongen de tranen die ik tegen probeerde te houden door mijn muurtje heen. Pfff even een kroel en kus en  een frisse neus halen, k*t k*t k*t, wat vond ik het oneerlijk en verdrietig.
Maar ja omdat je nooit weet of het misschien wel een innesteling is, ik wist wel beter, toch zondag nog maar een test er tegenaan gegooid. Jullie raden het al, weer negatief en nu echt niet met heel veel licht en heel goed kijken een streepje te zien.
We waren klaar, dat was zeker en al waren we nog een dag te vroeg met testen om die uitslag konden we echt niet meer heen. Ook werd het steeds duidelijker dat die ongi zeker zou doorbreken.
's Middags mijn moeder even gebeld om het nieuws door te geven. Iedereen leeft toch echt super met je mee en ze hopen allemaal dat onze droom zal uitkomen, maar oow wat is het zwaar om te vertellen dat het niet gelukt is. Op zo'n moment haal je weer dat minuscule korstje open wat net je wondje een beetje had geheeld. Gelukkig was mijn mams er even voor me op dat moment en beloofde ze mij dat ze mijn zusjes zou inlichten. Wat voor mij even als een opluchting kwam, ik kon even op adem komen en het verdriet laten bezinken.
Gek hè ik wist niet dat het me zo zou raken, ik was toch nog niet eens zwanger, maar toch dat kleine klompje cellen wat ze dan zo inbrengen, geeft zoveel meer hoop als dat je ooit zou kunnen denken.
Voor nu hebben we afgesproken dat we een radio stilte inlassen. Hoe fijn ik het ook vind om onze ervaringen met iedereen te delen, toch maakt het het ook moeilijk.
Zoveel mensen hopen met je mee en willen dat het lukt en dat is super fijn, maar het is zo moeilijk om iedereen te vertellen dat het niet is gelukt, daarom hebben we besloten om verdere pogingen even voor onszelf te houden. Als we geluk hebben, wat we uiteindelijk ook zullen hebben, daar ben ik van overtuigd, zullen we graag en met alle liefde iedereen inlichten. Dan zal onze kleine Freya (draakje) geen ivf/icsi draakje meer zijn, maar ons wonder draakje. Maar tot het zover is zal ze ons steunen in onze weg naar dat wondertje toe.
Tussendoor hou ik onze avonturen wel bij, alleen plaats ik ze pas na een goeie afloop op de site.

Voor nu bedankt voor het lezen en ik zie jullie HEEEEEEEEEEEEL graag over een tijdje weer hier, bij Freya het draakje van een wondertje