Nou de laatste paar dagen heeft bovenstaand wel heel erg onze dagen bepaald.
Vooral de sneeuw zorgde voor een hoop werk en dat leuke dingen niet door konden gaan.
Vrijdag zou ik naar Dordrecht toe gaan en lekker een beetje shoppen en over de kerstmarkt heen slenteren, samen met mijn vriendin, maar helaas. Ik moest eerst mijn auto uitgraven en toen ik daar mee klaar was, kon ik weer opnieuw beginnen. Toen toch maar besloten om thuis te blijven, want de weg opgaan zou wel een drama worden. Dat bleek later ook wel toen we het verkeersdrama op het nieuws zagen en van een vriend hoorde dat hij 5,5 uur over een stukje van 45 min had gereden.
Ipv shoppen werd het toen maar sneeuwruimen en wat foto's maken.
Zaterdag zou mijn mams komen maar ook die vond het geen goed idee om de weg op te gaan, ook mijn oom die 's avonds zou komen eten belde af. Zo had ik ineens een heel rustig weekend en alle tijd om naar de witte vlokken te kijken en ze daarna weer weg te scheppen.
s' Avonds rond tien uur was het dan tijd om te prikken, eerst zit ik maar steeds te kijken tot het tijd is (moet rond en vast tijdstip) en als het dan zover is, zijn daar toch weer een beetje de kriebels.
Jip vind het leuk om te helpen, die maakt graag als een voleerde arts een van de prikjes klaar. De andere is een pen dus daar hoeven we verder alleen een naaltje op te zetten.
Het is echt grappig om te zien hoe hij heel geconsentreed het flesje op zijn kop houdt en rustig alle vloeistof in de spuit trekt. Hij kijkt dan heel goed of alles wel uit het flesje is en er geen lucht in het spuitje zit en is helemaal trots als het helemaal perfect is.
Daarna zit hij altijd een beetje moeilijk te kijken als ik de naaltjes in mijn been en buik zet, dan zegt hij steeds hoe knap hij het vind dat ik dat bij mezelf doe.
Voor mij blijft het toch nog iedere keer spannend het eerste prikje maar als het eerste stukje erin zit valt het ook eigenlijk allemaal wel weer mee. Van het prikje in mijn been heb ik nog steeds even een beetje jeuk, nadat ik geprikt heb, maar dat schijnt een van de bijwerkingen te kunnen zijn. Van die ene in mijn buik voel ik niets.
Verder voel ik me prima, ondanks alle hormonen, ik vlieg nog niet tegen ramen en deuren en heb geen verschrikkelijke huilbuien, haha. Alleen een wat drukkend gevoel in mijn onderbuik, maar dat kan ook van de spanning zijn.
Morgen gaan we HEEEEEEL vroeg op pad, rond 6 uur gaan we crossen naar Rotterdam, want we hebben om half 8 een afspraak voor een echo. We zullen wel veel te vroeg zijn, maar dat is beter dan te laat.
We gaan zo vroeg omdat ik moet werken om half 10 en lastige vragen van collega's zo veel mogenlijk uit de weg wil gaan. Die weten namelijk nog van niks!!!
Nou voor nu geen nieuws meer, morgen laat ik wel weten hoe het met de echo is gegaan!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten