Nog even rust

Nou het was me het dagje wel afgelopen dinsdag. De ochtend was rustig en ik kon heerlijk genieten van de rust. Maar 's middags ging ik rond half twee de rugzak in samen met pakjes appelsap en gevulde koeken (dat vertel ik later wel) en stapte we de auto in.
De sfeer was een beetje gespannen dus ik vermoede al dat we naar het ziekenhuis zouden gaan.
Ja hoor na een half uurtje stonden we daar zo goed als voor de poortjes van de parkeergarage. Helaas was die vol en bleven de poortjes dicht. Eerst was het twee auto's eruit en twee erin. Maar met nog maar 1 auto voor ons bleven de poortjes dicht. Wel een stuk of 50 auto's gingen eruit maar de poortjes bleven gesloten.
15 minuten en wat zenuwen later gingen dan eindelijk de poortjes weer open en konden we een plekje zoeken.
We waren nog 5 minuten te vroeg dus konden rustig naar de wachtruimte lopen.
Helaas bleek dat ze daar 45 minuten vertraging hadden opgelopen dus het wachten kon beginnen.
We zaten in de wachtruimte met allemaal nerveuze paartjes, steeds werd er 1 binnen geroepen en dan verscheen er weer 1 die nog even moest wachten.
Helemaal knus liepen de paartjes na afloop weer weg, we hadden wel een idee waarvoor ze kwamen maar wisten het later zeker toen een van de assistenten, die ons al steeds
had zien zitten, vroeg of wij ook voor een terugplaatsing kwamen. Maar nee we waren er voor een intake.
Gelukkig na drie kwartier wachten mochten we naar binnen en was daar dezelfde arts die er tijdens de info avond ook was.
Er werden wat algemene vragen gesteld en Jip kreeg nog even een preek over hoe goed het zou zijn als hij zou stoppen met roken. Hij moest een beetje lachen, ha ha, maar zal nog wel even duren voordat hij de stap zet.
Daarna ging de arts even weg om later terug te komen met een zak vol met doosjes.
Ze moest alles even tellen en vertelde kort wat er in zat, maar de rest zouden ze wel horen van de ivf verpleegster. Nadat er geen vragen meer waren gingen we naar de verpleegster toe.

Zij wilde ook nog wat kleine dingen weten en ging daarna aan de slag met spulletjes pakken. Een boekje en twee doosjes met daarin de twee verschillende spuiten die Janneke moest gaan gebruiken.
De eerste lijkt een beetje op een dikke pen. Die moet je instellen en dan een naald erop en dan prikken maar, ha ha zo in je buikplooi. Nou ja geloof dat Janneke het allemaal wel spannend vind zeker na de tweede spuit. Die moet je eerst mengen met een poedertje, dat moet weer opgezogen worden met de spuit. dan gaat er een klein naaltje op en die moet dan weer in de bovenbeen geprikt worden.
Dat klaar klaarmaken van de spuitjes is niet zo'n probleem, maar meer het prikken. Maar Jip heeft gezegd dat hij zou helpen. Nou dat moeten we nog maar eens gaan zien, hihi.
Na de uitleg was het tijd om de planning te gaan bekijken. Deze cyclus zou het niet gaan lukken, aangezien die al bijna zou beginnen en de uitslagen van de bloedonderzoeken dan nog niet binnen zouden zijn.
Dus werd gekeken of het de volgende cyclus dan wel zou lukken. De punctie zou dan in  week 52 plaats vinden. En ja hoor die week was nog helemaal leeg.
Dus nog zo'n 4 weken de tijd voordat het echte werk gaat beginnen. De spuiten liggen al klaar in de koelkast, voor de eerste week.
Hierna was het tijd voor het leukste onderdeel van de dag. Voor Janneke dan, die heeft heel wat afgelachen. Er moesten namelijk bij allebei twee buisje bloed worden afgenomen. Jip die dat twee weken terug te horen had gekregen liep zich al die tijd al druk te maken.
Ze moesten even wachten voor ze echt aan de beurt waren en Jip zat helemaal te shacken. Janneke pakte maar vast het eerste pakje appelsap (vorige keer was hij bijna flauw gevallen) en Jip nam hem dankbaar aan. Toen het nog wat langer duurde begon hij ook nog een beetje te zweten en wilde hij volgens mij het liefst vluchten, maar helaas toen moesten ze al naar binnen. Jip eerst want dan kon hij daarna nog even blijven liggen, ja liggen want de mevrouw van het prikken mocht gelijk zijn stoel plat leggen van hem.
Janneke moest naast hem komen zitten en hield zijn handje vast, hij keek niet zo blij en kneep hard in haar hand, maar hij zei na afloop dat het eigenlijk best was meegevallen. Janneke was zo klaar, zonder shacken en zweten, maar wel met heel veel lachen.
Als beloning kreeg Jip een lekkere gevulde koek en Janneke ook.
Nu even een maandje rust, geen ziekenhuis, geen prikken, maar wel een beetje spanning, want spannend is het wel.